1-پيشگيري و تغيير حكومتي توسط خود حاكمان:

بدين صورت كه با آگاهي و هوشياري حاكمان و با دور انديشي آنها قبل از اينكه تغييرات به طور عمده از طرف مردم آن كشور بيان و خواسته شود اين تغيير از طرف خود حاكمييت صورت گيرد چنين حكومتي را در كشوري مي توان يافت كه بصورت نسبي دموكراتيك بوده و ديكتاتوري در اين كشور يا مقطع اي و يا كمرنگتربوده باشد مانند برخي كشورهاي آسياي ميانه و.

2-سر نهادن به خواسته هاي مردم قبل از اينكه تظاهراتها وسيع گردد:

تغيير دادن نظام حكومتي توسط حاكمان ايجاد شرايطي براي دموكراتيك كردن نظام حاكم و امكان بخشش حاكمان توسط مردم در صورتي كه سركوب يا صورت نگرفته باشد و يا بصورت خفيف انجام گشته باشد.تغيير حكومت در مصر و تغيير كابينه در كشور اردن و تا حدي كشور تونس و ..

3-مقابله ي شديد با خواسته هاي مردم و سركوب وحشيانه ي معترضين:

كه اگر در سركوبها نظام حاكم موفق گردد اين سركوب عمري طولاني نخواهد داشت و احتمال شروع دوباره ي اين اعتراضات تا به نتيجه رساندن آن خواهد بود ولي اگر سركوبها نتيجه بخش نبوده باشد و نگاه مردم به حاكمييت در اثر سركوبات نگاهي دشمنانه گردد در صورت موفقييت تظاهراتها كه معمولا موفق آميز مي باشند جزاي سختي در انتظار حاكمان از طرف معترضين خواهد بود كه از حبسهاي طولاني مدت تا اعدام و كشتن آنها به نسبت سركوبها متغيير مي باشد. تغيير حكوت در ليبي از اين دسته است كه در اثر سقوط دولت قذافي و شكست نيروهاي طرفدار قذافي نتيجه گر شد در كشته شدن وي .

سوال1:

چرا برخي حاكمان از بوجود آمدن شرايط دموكراتيك در كشور مطبوع مخالفت مي كنند؟

جواب1:

كشورهاي غير دموكراتيك را در جهان مي توان به دو دسته تقسيم كرد:

1_ حاكمييتهاي ايدولوژيكي: اين گونه حاكمييتها كه بيشتر متمركز مي شود در تبليغ و گستردن عقيده و يا ايده ي خاصي كه با تكثير اين عقيده سعي در نفوذ بيشتر در كشورهاي ديگر مورد هدف مي باشد و در اينگونه حاكمييت بيشتر به عقايد و باورهاي افراد جامعه ظلم شده و آزادي بيان و عقيده از جامعه گرفته مي شود مانند كشورهاي كمونيستي و دينگرايان افراطي(ايران، افغانستان،..)

2-حاكمييتهاي جاه طلبانه و يا قدرت گرايانه: اين دسته حكومتها شامل كشورهاي ديكتاتوري نظامي و غير نظامي كه هدف آنها رسيدن به قدرت مطلقه است كه حكومت فرد بر كل جامعه يا منطقه از ويژگيهاي اين دسته محسوب مي گردد.

و چون سيستم دموكراسي در حكومت مردم بر مردم طراحي شده و در اين سيستم فردگرايي وجود ندارد و نمي تواند كليه ي درآمدها و امكانات يك كشور در احتيار كسي و يا كساني باشد كه بجاي برنامه ريزي در پيشرفت جامعه به پيشبرد اهداف شخصي و يا گروهي خود استفاده گردد بنابراين در اين سيستم نمي توان مردم را مجبور كرد تا از عقيده و ايده ي خاصي پيروي كنند و همچنين قدرت مطلقه در اين سيستم نمي تواند در احاطه ي شخصي باشد و چنين مي شود كه حاكمان برخي كشورها از بوجود آمدن اين سيستم (دموكراسي) در جامعه و حاكمييت مخالفت كرده و دوست دارند كشور را مطبق ميل خود اداره كنند.

توجه:

در كشورهايي كه در دسته بندي 2 (قدرت طلبي) قرار مي گيرند بر اثر اعتراضات عمومي (هر چند در حد خفيف) امكان تغيير حكومت بوده و معمولا از سركوب كمتري براي مقابله با معترضين استفاده مي گردد، اما كشورهاي مورد دسته بندي گروه1( حكومتهاي ايدولوژيكي) چون هدفي خاص را دنبال مي كنند و در صدد گسترش دادن ايده ي خاصي هستند در مقابل هر نوع اعتراضي واكنش خشن از خود نشان داده و احتمال تغيير حكومت توسط معترضين بسيار كم مي باشد و معمولا هم اگرحكومت توسط معترضين تغيير يافته باشد حتما با همكاري و كمك قدرت خارجي مي باشد و در سركوبها نيز از شدت عمل بالايي عليه اعتراض كنندگان و خواهان دموكراسي استفاده مي كند كشورهايي مانند (ايران، چين وسوريه ..)از اين دسته محسوب مي گردند.

با افزايش يافتن سركوب از طرف حاكمييت بر معترضين بدليل اينكه ديكتاتور و يا ديكتاتورين در صورت پيروزي مخالفين (معترضين)احتمال دادگاهي شدن و حتي اعدام شدن(صدام حسين حاكم عراق نمونه ي بارز از اعدام شدگان) آنها در دادگاههاي بين المللي و.. قوت مي گيرد بنابراين هرگز پا پس نگذاشته و تا آخرين رمق به سركوب معترضين مي پردازد و بديهي است كه در آن سوي دعوا كه معترضين وجود دارند به علت خشن بودن سركوبها متحمل كشته ها و زخمي هاي فراواني از طرف حاكمييت شده و مجبور مي شوند تا آخرين رمق بر اعتراضات خود بتازند كه در چنين حالتي تلفات جاني و مالي بسياري صورت مي گيرد مانند سركوب مردم ليبي توسط غذافي كه بيش از 13هزار كشته بر جا گذاشت .

سوال2:

واكنش حاكمان ايران را در مورد احتمال تغيير حاكمييت چگونه پيش بيني مي توان كرد؟

جواب2:

حاكمان ايران بدليل فقر ديپلماسي در حاكميت و ايدولوژيكي بودن نوع ديكتاتوري آن در برخورد با معترضين از شديدترين سركوبها استفاده كرده و چون نمي توانند به كشور ديگري فرار كنند نا چار تا آخرين رمق قدرت به سركوب ادامه داده و احتمال وقوع فاجعه ي انساني در سركوبها افزايش يافته و چون از بدو موجوديت نظام به سيستم ضد شورشي و استخدام چماق بدستان(برخي نيروهاي بسيجي)پرداخته تقريبا تمامي استعداد و قدرت خود را متمركز در پرورش و ايجاد اين نوع نيروهاي ضد شورشي كرده است و اين يعني شدت در سركوبها در اعتراضات احتمالي در اين كشور را قوت مي دهد، اما اگر پاي كشور قدرتمندي ديگر در ميان باشد و حمله ي نظامي به ايران صورت گيرد آن زمان شرايط فرق كرده و با كمترين هزينه ي انساني احتمال سرنگوني رژيم افزايش مي يابد چون حاكمييت زماني مي تواند موفق در رفع خطر تغيير گردد كه خطر از ناحيه ي قوت حاكمان موجود گردد مانند وجود اعتراضات خياباني كه رژيم از تخصص بالايي در اين زمينه برخوردار است. و تنها چاره ي تغيير در حاكمييت ايران حمله ي نظاني از طرف قدرتي خارجي و همزمان ايجاد شورش و اعتراضات خياباني.

سوال3:

در صورت حمله به ايران و همزمان با ايجاد اعتراضات خياباني و سقوط رژيم حاكم چه نوع حكومتي در ايران پيش بيني مي شود؟

جواب3:

بديليل اينكه در سالهاي اخير حركتهايي به سمت ملي گرايي و هويت طلبي از طرف ملتهاي موجود در جغرافياي ايران و ملل تحت ستم ملت فارس به احتمال بسيار زياد از تمركز گرايي ممانعت به عمل آمده و آينده اي از حد پايين فدراليزم ويا در برخي ملتها خود مختاري تا حد بالاي مستقل شدن ملل تحت ستم از سيستم فارسگرايانه، ملتهاي موجود در جغرافياي ايران را منتظر مي ماند.

نتيجه:

با افزايش خطر حمله ي برخي كشورهاي فدرتمند به ايران به دو دليل الف- پافشاري بر تهيه سلاحهاي هسته اي از طرف حاكمان ايران، ب_احتمال دخالت ايران در حمله احتمالي برخي كشورهاي عضو ناتو بر عليه كشور سوريه،

وقت آن رسيده كه حركت ملي منسجميت يافته و به سمت فعاليتهاي برنامه ريزي شده حركت كند تا در تقسيمات قدرت در آينده در جغرافياي ايران سهمي داشته باشد و آزربايجان مانند بخشهايي از اتحاديه ي جماهير شوروي نگردد كه به دليل غفلت هنوز جز خاك روسيه محسوب مي شوند مانند تاتارستان، چچنستان ،....

بيزيم_يول 14/8/90

گؤنده ر